बियोग

इस्पाट झै देखिए नि
खोक्रो छु म भित्र भित्रै
सम्हालिएर हिंडें पनि
छरपस्त छु यत्र तत्रै ।

हृदयमा साँचे मैले
काँडा बिझाइ दियो
नचाहेरै आज फेरी
आँखा रुझाइ दियो ।

ताल झै चोखो शान्त प्रित
चट्याङ् बन्नु रहेछ
सुघन्धित त्यो हाम्रो नाता
लठ्याइ जानु रहेछ ।

संसार नै 'जितें' सोच्थें
उनको सामु हुँदा पहिले
खुट्टाहरु लुलाईगए
उनकै सामु पर्दा अहिले ।

ओछ्यानले रुवाइदिदा
उज्यालोको शरण पर्छु
अन्धकार भो उज्यालो नै
बियोगी म जिउदै मर्छु ।

तस्बिर साँच्ने यि आँखाहरु
प्रिय छन ब्यथा पोखे पनि
खोजिरहन्छन आशै आशमा
आउछिन कि अझै भनी ।

आगोले के पोल्दो हो र !
सम्झनिमा पिरोलिदा
दु:ख भोग्न के गाह्रो र !
बाटो बिचमै अल्मलिदा ।

खै कुन्नी कती होलान
उनकै लागि जिउनेहरु
उस्तै होलान मैले जस्तै
ब्यर्थ आसुँ पिउनेहरु ।
18 May, 2011