तिम्रै खुशी

मनभरिको आशिष देउ,
मेरो आफ्नै मान्छेहरु
सातौ जन्म सराप देउ,
मेरो पराइ मान्छेहरु

चौतारीको वरपिपललाई, अब चार्ने छैन
एकैछिनको साईनो गाँस्दै, भ्रम छर्ने छैन
क्षणमै फुट्ने फोका बनी बाँच्न सकिनँ
दुइता जीवन सँग सँगै हाँस्न सकिनँ
जनम-मरण बुझाई देउ,
मलाई सङी भन्नेहरु
दु:ख-रोदन बल्झाइ देउ,
मलाई बैरी ठान्नेहरु

बिबशताको पाहुर बोकी, म टाढा जादैछु
क्षितिजको जून भेट्न, यो यात्रा थाल्दैछु
सम्झनिमा आँखा चिम्लि एक्लै भेट्न आउनु
अजम्बरी माया साट्न भाखा हाल्दै गाउँनु
फूलै फूलको बाटो देखाउ,
शिखर चूमोस् भन्नेहरु
काँडै काँडा मात्र बिछ्याउ,
बिचमै गलोस् भन्नेहरु

छाडि जाने रहर होइन, आत्मा रुवाएर
पाईलाहरु रुक्न खोज्छन्, आसुँ चुहाएर
जुगौ जुग सँगै हुन धर्ती-आकाश भरी
सहनुछ धेरै पिडा एउटा बिछोड प्यारी
फाटेको मन सिलाई देउ,
मलाई माया गर्नेहरु
धुजा धुजा बनाइ देउ,
मलाई घृणा गर्नेहरु

मनभरिको आशिष देउ,
मेरो आफ्नै मान्छेहरु
सातौ जन्म सराप देउ,
मेरो पराइ मान्छेहरु
23 Aug,’10