पैसा र पौरख

पैशाको भाउमा कसरी बेचूँ, बुवाको चिंहान
बुवाको स्वर्गे भएकै राती, अर्को बिहान
नखाई-नलाई सन्तानलाई, जोडेको सम्पत्ति
बुवाको आत्मा आमाको मन, रुनेछन् छट्पटि ।

मरेर गए अलप भए, भन्दा हुन् मान्छेले
अद्रिश्य भैइ इश्वर बने, सोच्दैछौं हामीले
थकान-निन्द्रा नभनेर, कमा'को खेतवारी
पूण्य थाप्न जननी सराप, स्विकारु कसरी ।

अर्काको देशमा रगतसँग, साटेका पैसाले
अर्काको खेतमा पसिनासँग, खर्चेका बैंशले
दु:ख-कष्ट हाड-मासुको, लालपुर्जा साक्षी छ
नामसारी होईन बा-आमाको, पौरख माथि छ ।

बुवाको चिनो आमाको नासो, त्यही त बाँकी छ
दाजुको मानो दिदीको माइत, त्यही त आशा छ
घरको शोभा रित्याइ बन्ने, समाजको दानी म
कुलको इमान भत्काई हुने, कस्तो ज्ञानी म ?

चोखो माया गरेकै हुन्छु, ए! मेरो जंकोट
आफ्नै पनि सपना थिए, मलाई भो संकट
सुहा'को हुन्छ चन्द्रको दाग, त्यै सुन्दर बन्छु है
कर्तव्य मैले भुल्नेमा छैन, झन प्यारो हुन्छु है ।
31 October 2011